Ace (voorheen Yin)

HET VERHAAL VAN YIN (NU ACE)

Op 11 juli j.l. was ik aan het surfen op internet en vond ik de website van Stichting Dobermann Rescue Nederland. Onze dober-reu was enige tijd ervoor overleden en onze dober-teef was toch in haar eentje minder happy. Mijn oog viel op het bericht over Yin, een reutje van een half jaar die wegens een schouderfractuur in een dierenkliniek zat en waarvoor een nieuwe eigenaar gezocht werd. Ik gebeld met Carla en na gezellig gebabbeld te hebben over dobers het telefoonnummer van de kliniek gekregen. We konden direct ’s avonds langs komen en bij de kennismaking met Yin was het gelijk raak: zo’n vriendelijke, vrolijke, open dober dat we na een wandelingetje meteen wisten dat hij met ons mee zou mogen. En zo kwam Yin diezelfde avond al bij ons thuis.

Zowel Yin als onze teef vonden het wel spannend om kennis te maken, maar de volgende avond lagen ze al (per ongeluk?) samen in één mand! En vanaf het begin is het samen onwijs spelen en – zoals het een jonge reu betaamd – lekker veel uitdagen! de volgende dag merkten we dat Yin bij ons niet echt op zijn naam reageerde. Op basis van de gedachte “een nieuwe start, een nieuwe naam” hebben we hem Ace genoemd, wat hij na een dag al herkende. Verder zijn we met Ace op stap gegaan (het park, de McDonalds, de stad, etc.). Omdat je weinig tot niets weet van de hond is het uitproberen wat hij kan en hoe hij op dingen reageert. We merkten direct dat hij de belangrijkste basiscommando’s kent en dat hij inderdaad zo open naar mensen is als wij hem bij de eerste kennismaking vonden. Alle mensen die we tegenkwamen vond hij leuk en interessant (en gelukkig vonden al die mensen hem ook leuk – mensen lijken toch anders (leuker) te reageren op een dobermann mét oren en staart). Sommige dingen vond hij echter ook wel eng: een groot beeld in het park, traplopen in een flat, balonnen. Maar steeds weer merkten we dat hij hier redelijk gemakkelijk in te sturen was en dat hij heel snel herstelde van de schrik en dan redelijk onbevangen ging onderzoeken waar hij ook alweer van geschrokken was. Ook andere honden vindt hij nog wat eng, maar als hij rustig de tijd krijgt om kennis te maken wil hij er wel mee spelen. Zijn “puberale sociale onhandigheid” naar andere honden hopen wij met behulp van de hondentraining in goede banen te leiden.

Om te zorgen voor een goede binding met Ace, hebben we (alleen) hem meegenomen voor een vakantie op Texel. Dat was helemaal geslaagd: we hebben heerlijk gewandeld op het strand en in de duinen en hij was er helemaal in zijn element. Helemaal toen we een andere dober tegenkwamen waarmee hij kon spelen. We zijn druk bezig geweest met zijn opvoeding, want hij heeft ondertussen de pubertijd ontdekt. Hij heeft dan ook heel veel bijgeleerd op Texel en we hebben zeker een goede wederzijdse band opgebouwd. Van de schouderfractuur merken we bijna niets meer. In het begin liep hij nog wel een beetje kreupel, nu alleen nog als hij heel veel gerend en gespeeld heeft. Dan houden we hem even wat rustiger en is het de volgende dag weer goed. Samengevat kunnen we zeggen dat we heel blij zijn met Ace en dat we dankzij de bemiddeling van Stichting Dobermann Rescue Nederland zo’n geweldige hond in huis hebben gekregen!

Met vriendelijke groeten, Annet.